Η ωτοπλαστική είναι η πιο συχνή αισθητική επέμβαση στα αυτιά και μπορεί να γίνει ακόμα και στην προσχολική ηλικία. Τα αφεστώτα ώτα μπορεί να οφείλονται σε:
• Έλλειψη της πτυχής της ανθέλικας
• Διόγκωση της κόγχης του πτερυγίου
• Προεξέχον λόβιο του πτερυγίου
• Συνδυασμό των παραπάνω
Οι "χρυσοί κανόνες" της ωτοπλαστικής για επιτυχημένο αποτέλεσμα
Οι “χρυσοί κανόνες” της ορθής ωτοπλαστικής έχουν περιγραφεί από τον McDowell το 1968 και είναι οι παρακάτω:
• Το άνω 1/3 του πτερυγίου πρέπει να διορθωθεί πλήρως
• Από την πρόσθια όψη, δεν πρέπει η ανθέλικα να κρύβει την έλικα
• Η έλικα πρέπει να έχει ομαλή υφή και ομαλό σχήμα
• Η οπισθοωτιαία αύλακα δεν πρέπει να καταστραφεί
• Το πτερύγιο δεν πρέπει να να ακουμπά πολύ κοντά στο κεφάλι
• Τα δύο πτερύγια πρέπει να είναι σχεδόν όμοια (μέχρι 3 χιλ. διαφορά)
Ωτοπλαστική: πως γίνεται η επέμβαση
Η ωτοπλαστική μπορεί να γίνει είτε με τοπική, είτε με γενική αναισθησία και χειρουργούνται τόσο παιδιά, όσο και ενήλικες. Σχετικά με το πότε είναι η ιδανική χρονική στιγμή για την χειρουργική επέμβαση στα παιδιά, λαμβάνοντας υπόψην ότι το πτερύγιο του ωτός αποκτά το 85% του ενηλίκου μεγέθους στην ηλικία των 3 ετών και το οτι σε παιδιά που υποβλήθηκαν σε ωτοπλαστική σε ηλικία 5 - 8 ετών δεν παρατηρήθηκαν παθολογικές μετρήσεις σχετικά με το μέγεθος των πτερυγίων, οι περισσότεροι χειρουργοί προχωρούν στην επέμβαση, ακριβώς πριν την ένταξη του παιδιού στο σχολικό περιβάλλον του δημοτικού σχολείου. Ένας εξίσου σημαντικός παράγοντας για την απόφαση αυτή, είναι και τα περιστατικά ψυχολογικής βίας, που δέχονται τα παιδιά με αφεστώτα ώτα από συμμαθητές τους στο σχολικό περιβάλλον.
Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται σε μια χειρουργική επέμβαση ωτοπλαστικής
Οι τεχνικές της ωτοπλστικής διακρίνονται σε τεχνικές με χρήση ραμμάτων και σε τεχνικές επεξεργασίας του πτερυγιαίου χόνδρου μέσω αφαίρεσης, λέπτυνσης ή χαράγματος. Συνήθως χρησιμοποιείται συνδυασμός των παραπάνω τεχνικών για την επίτευξη ενός φυσιολογικού και αρμονικού αισθητικού αποτελέσματος.
Οι τεχνικές με χρήση ραμμάτων (π.χ. Mustardee, Furnas) έχουν στόχο την αλλαγή του σχήματος του χόνδρου χωρίς να αλλάζουν την υφή του. Έχουν μειωμένο κίνδυνο ανωμαλίας του σχήματος του χόνδρου και τα μη επιθυμητά αποτελέσματα των τεχνικών αυτών, διορθώνονται σχετικά εύκολα με επανεπέμβαση. Οι τεχνικές αυτές έχουν λιγότερο εγγυημένα αποτελέσματα στον χρόνο και εμπεριέχουν τον κίνδυνο δημιουργίας κοκκιωμάτων, λόγω των μη-απορροφήσιμων ραμμάτων που σχεδόν πάντα χρησιμοποιούνται (περίπου 4%).
Οι τεχνικές επεξεργασίας του πτερυγιαίου χόνδρου (π.χ. Converse, Weerda) έχουν πιο εγγυημένα αποτελέσματα στον χρόνο, αλλά έχουν αυξημένο κίνδυνο ανωμαλίας της υφής και του σχήματος του χόνδρου και τα μη επιθυμητά αποτελέσματα διορθώνονται δύσκολα. Συνήθως χρησιμοποιούνται για σκληρό και άκαμπτο χόνδρο.